Het is 1995. Het jaar dat Ajax de Champions League en de UEFA Super Cup wint. Het is tevens het jaar dat mijn vader in het begin van dit jaar te horen krijgt dat hij nog maar 1 jaar te leven heeft. Hij is verwoed Ajax fan, hij wil graag de finale van de Champions League nog meemaken. Maar helaas heeft hij dat niet mogen halen.
Er zijn een aantal van zijn kinderen waaronder ik aanwezig als pap en mijn moeder uit het ziekenhuis terug komen met deze boodschap. Mijn moeder heeft het naar mijn idee niet helemaal in de gaten wat het nu precies inhoudt; mijn vader daar en tegen begrijpt het maar al te goed, maar is iemand die er niet over wil praten. Geen enkel onderwerp is trouwens okee om over te praten, heb ik gemerkt in mijn leven.
We spreken met diegene af die op dat moment thuis is dat wij de anderen gaan inlichten, we zijn tenslotte met 7 kinderen. Plus….dan hoeft onze moeder dat niet te doen. Ikzelf ga naar het huis van onze enigste broer en bel naar een zus die verder weg woont om haar in te lichten. 
Ik krijg gelijk al een soort van intuïtief gevoel dat het geen jaar gaat worden. Ik vertel hun dat ons pap niet lang meer te leven heeft en dat zij er rekening mee moeten houden dat pap over een maand of 3 gaat overlijden. Het komt zo maar uit mijn mond, ik heb er geen moment over nagedacht…het komt alsof ik het gewoon weet…
Mijn broer en zus begrijpen het niet…..ik neem het ze niet kwalijk.
Ik heb een innerlijk weten…..ik weet soms dingen die gaan komen wanneer het een geliefd iemand betreft. Het jammere is dat ik er niets aan kan veranderen.
Op 25 april 1995 wordt mijn vader vroeg in de ochtend opgenomen in het ziekenhuis. Het gaat slecht, heel slecht en dus wordt iedereen gebeld. We zijn allemaal de hele dag bij hem.
Wij spreken met elkaar af dat wij om de beurt bij zijn bed gaan waken. Het verplegend personeel verteld ons in de vooravond dat we niet kunnen blijven…..hij is immers stabiel.
Ik wil niet naar huis, ik wil blijven want anders mis ik zijn einde. Dan mis ik dat ik nog bij hem kan zijn. Ik ben dus vreselijk boos en zeg dat ik blijf. Het verplegend personeel wordt boos, de andere zussen zeggen dat ik naar huis moet gaan. Ik wil niet…mijn uur van waken is “pas” om 23.30 uur….ik wil gewoon blijven tot die tijd zodat ik er gewoon bij ben. Maar niemand die mij begrijpt of begrijpen kan.
Als ik dan toch naar huis ga word ik later in de avond net voor mijn tijd van waken, gebeld.
Op 25 april 1995 rond 23.00 sterft mijn vader; vanaf die tijd is alles anders.
Deel 2 van Alles werd anders kan je hier lezen: Klik.
(©) Angela van der Ploeg
11 februari 2015