Begrafenis
De dag van zijn begrafenis was een bedroefde dag, en er waren mensen uit de familie die deze dag nog erger maakte dan die was.
Ik wil het niet oprakelen, het doet mij namelijk nog zoveel verdriet van wat er toen is gebeurd. Op een begrafenis, op een dag dat je een geliefde dierbare weg brengt, dat is toch geen dag om ruzie te maken of je ego te laten spreken. Ik hoop het altijd nog een beetje te kunnen vergeten, maar helaas. Denk ik aan deze dag terug, zie en hoor ik egoïstische personen. Alles werd (weer) anders….
Een zus vond het nodig om te roepen dat we naar de notaris moesten voor ons vadersdeel, want dat was dan volgens de etiquette. De goede man was net begraven!
Daarna vond mijn moeder het nodig om een brief voor te lezen die volgens haar geschreven was door mijn vader. Ze had echter niet door dat de woorden op papier totaal niet leken op de taal die mijn vader normaal gesproken zou hebben geuit. Ook zou hij die dingen die zij voor las nooit gezegd hebben, maar zij wel. Het waren haar woorden, dat is gewoon mijn gevoel.
Ik vertelde haar dat, maar ze bleef volhouden dat mijn vader ze had geschreven. Tot op de dag van vandaag weet ik zeker dat hij dat niet heeft gedaan.
De dagen na zijn begrafenis ontaarde in dagen die ik ook liever zou willen vergeten. Maar helaas staan deze in mijn geheugen gegrift.
Mijn moeder die alle (negatieve) aandacht op haar vestigde en vervolgens uitriep dat ze liever 2 kinderen gehad had willen hebben, i.p.v. 7. En vertelde ze mij, daar hoorde ik niet bij. En zo was er nog wel meer. Ik heb er aan gedacht om de rest in dit verhaal te delen, maar het is het gewoon niet waard.
Na zijn overlijden
Ik heb de eerste 2 jaren na het overlijden van mijn vader niet bij de tijd geleefd. Ik was compleet in de war, ik kon de overige dingen die gebeurde niet meer aan. In die tijd werd ik ziek en bleek na onderzoeken reuma R.A. te hebben.
Na 2 jaar begon ik mijn vader te zien, echter zag ik hem maar voor de helft. Gewoon zoals ik het schrijf, ik zag alleen een helft van zijn lichaam. Ik had geen idee wat ik hier mee aan moest en vertelde het aan mijn buurvrouwtje. Zij gaf mij de tip om naar een vrouw te gaan in het dorpje verderop; zij gaf hypnotherapie en was spiritueel aangelegd.
Omdat ik mijn vaders dood niet kon verwerken, heb ik haar opgezocht. Ik moet zeggen dat ik in die tijd ook bij een maatschappelijk werkster liep; mijn (nu ex) vriend vond dat maar belachelijk en riep daarbij dat ik misschien wel gek was. Ik heb hem dus maar niet verteld dat ik mijn vader maar voor de helft zag. En al helemaal niet dat ik naar een spirituele vrouw wilde gaan die aan hypnotherapie deed. (Niet veel later is hij weggegaan omdat hij, volgens zijn zeggen, niet van zieke vrouwen hield. Immers, ik had reuma en kon niet veel meer. Veel later heb ik kunnen inzien dat dit het beste is geweest wat hij ooit voor mij gedaan heeft.)
Hypnotherapie
Het eerste wat mij opviel bij de vrouw waar ik heen was gegaan, was dat ik haar kende. Bleek zij een oud collega van mijn vader te zijn geweest. Wat een toeval! Maar ja, toeval bestaat niet.
Nadat ze mijn vraagstelling had aangehoord vertelde ze mij dat het zien van een overleden iemand voor helft, er op duidde dat diegene nog tussen Gene Zijde en aarde in zat. Of de overleden persoon werd hier gehouden door een achterblijvende rouwende of de overleden persoon vond zelf dat hij/zij nog niet klaar was en dingen moest afmaken.
In de hypnotherapie die daarna volgde heeft ze mij samen gebracht met mijn vader op een plek die voor ons beide een prettig gevoel gaf. Die plek was in het bootje waar we altijd samen mee gingen vissen. Het was zo mooi en zo fijn om even samen met hem te kunnen zijn!
Na deze sessie hadden we het nog even over mijn vader. Omdat mijn vermoeden ook haar vermoeden was (en dat hield in dat mijn moeder mijn vader graag bij haar wilde houden en hem dus hier op aarde hield), heeft ze mij geleerd hoe ik mijn vader naar het Licht kon brengen. Ze vertelde dat ik wel merkte als de tijd daar was om dit te mogen doen. Dat het voor mijn vader beter was, omdat hij nu niet door kon.
Voor mijn moeder was het ook beter, omdat zij niet verder kon met haar leven. Het zou een ervaring worden die ik nooit meer kan en mag vergeten!
Het licht.
Er ging een tijdje overheen voordat ik voelde dat de tijd daar was gekomen om mijn vader naar het Licht te mogen brengen.
Op een gegeven moment gebeurde het eigenlijk vanzelf. Ik lag op bed en dacht aan mijn vader. Ik vertelde hem dat het beter was om naar het Licht te gaan. Ik had geleerd dat ik vriendelijk en liefdevol moest praten maar wel met klem moest vertellen waarom. Dat het dus beter was, dat hij maar ook mijn moeder door moesten met het leerproces van leven en van dood zijn. Mijn moeder die dan hopelijk wat milder zou worden in haar verdriet en hij kon zijn overlijden gaan accepteren en zich verder ontwikkelen totdat hij weer klaar was om weer terug te keren naar de aarde. images
Op een gegeven moment ging ik in een soort van roes, (meer een stadium van trance); ik kwam in een hele donkere tunnel en zag mijn vader daar ook, overigens nog steeds voor de helft. Samen gingen we door de tunnel en uiteindelijk zagen we licht. Was dit het einde van de tunnel? 
Aangekomen zag ik een enorme Engel staan met hele grote vleugels die heen en weer gingen en een geweldig Licht opwekte. Ik had (en nog steeds niet) zo’n licht in mijn leven gezien! Ik was er helemaal overdonderd van en het was zo betoverend maar tegelijkertijd zo fel!
Ik vertelde mijn vader dat hij door dit Licht mocht gaan; hij zou daar veel gelukkiger zijn dan tussen Gene Zijde en aarde door te blijven zweven.
Ik vroeg mij af: zal ik met hem mee gaan? Die behoefte had ik echt; wat had ik hier verder nog te zoeken? In het Licht, dat zou toch veel fijner zijn dan hier op aarde.
Maar helaas, er werd mij duidelijk gemaakt dat ik niet mee mocht; ik moest mijn vader laten gaan.
De lange weg terug door de donkere tunnel heb ik dus alleen moeten maken. Ik werd later weer wakker uit het trance stadium, en kom mij gelukkig herinneren wat er was gebeurd.
Vele maanden later zag ik opeens 100den, misschien wel 1000den mensen die ik niet kende. Daar tussen stond mijn vader en het mooie was dat ik hem helemaal zag! Niet meer voor de helft, maar helemaal! Wat was dat fijn!!
Hij had een enorme glimlach op zijn gezicht, hij zag er zo gelukkig uit! Dat stemde mij weer gelukkig en ik wist dat ik het goed had gedaan. Hij was eindelijk daar waar hij thuis hoorde. Hij was thuis!!
(©) Angela van der Ploeg
27 april 2016
(deel 1 van dit verhaal is hier te lezen: KLIK)