Herinneringen… – Mijn schrijfsels

Oké, het is moeilijk om te schrijven wat ik zag, hoorde, en hoe ik mij voelde toen ik als 4 jarig kind mijn moeder in de keuken zag flippen. https://schrijfsels.angelavanderploeg.nl/bericht-vanuit-heaven/Helemaal gek werd ze en ze begon met de dweil om zich heen te slaan en te schreeuwen. Ik pakte het krukje en sleepte het naar de gang waar de telefoon hing. Mijn vader werkte in het ziekenhuis wat achter ons huis stond en ik kon zo zijn toestelnummer bellen. 133 was het nummer. Toen ik zei dat mama gek deed kwam hij gelijk naar huis. Mijn moeder pakte hij op, en ze gingen de woonkamer in. Ik bleef op de gang achter en mocht dus niet mee naar binnen.

Later kwam mijn vader de kamer weer uit en ging weer naar zijn werk. Ik wist dat ik mijn moeder met rust moest laten.

Het vervelende van dit alles is dat niemand dit ooit heeft meegemaakt, behalve ik dan. De rest van de familie heeft het nooit gezien omdat die al ouder waren en dus op school zaten. Of…..er staat mij iets van bij dat mijn oudste zus hierover ooit eens iets gezegd heeft. Maar zij was toen 12 jaar en zat op school, neem ik aan. Dus dan moet ze het over een andere keer hebben gehad.

Later toen we ouder waren, heb ik het weleens verteld. Maar niemand die het geloofde of althans niet wilde geloven; ze gingen er in ieder geval niet op in. Of ze zeiden dat ze nooit iets hadden gemerkt of gezien.

Mijn enige broer heeft bij mijn geboorte gezegd: gadverdamme, alweer een meid.

Ik heb dat jaren moeten horen, want ja……….dat is leuk. Ja, voor anderen misschien maar niet voor mij. En mijn zus die boven mij komt, heeft mijn geboorte ook niet echt geweldig gevonden, omdat zij dan niet meer de jongste was.

De val van de trap op mijn 2 jarige leeftijd staat me ook bij. Ik liep de trap op en ik hoorde mijn moeder roepen dat ik mijn sloffen aan moest doen. Maar toen was het te laat en ik denderde naar beneden.

Mijn moeder kwam uit de keuken waar ze al die tijd was, en ze heeft ook mijn vader gebeld. Ze hebben me op tafel gelegd om te kijken of ik een gat in mijn hoofd had of zo, en verder alles nagekeken. Later bleek dat mijn oog een opdoffer had gehad; ik ben er 2 keer aan geopereerd. Ik had na de val al wel een bril nodig, maar de operaties zijn later geweest. Eentje toen ik ca. 5 jaar was? Ik kan mij de leeftijd niet goed herinneren. En de ander op 9 jarige leeftijd. Ik zat toen in de 4de klas van de lagere school.

Vroeger moest ik trouwens ook aan het luchtmasker. De buren waren verpleegsters die in het ziekenhuis werkte en daar hadden ze een luchtmasker. Ik weet dat ik daar elke week naar toe moest en dan kreeg ik een masker op en dat gaf lucht. Ik weet niet helemaal meer hoe dat zat, maar het zou wel een reden gehad hebben. Misschien benauwd om het een of ander………

In alle gevallen die ik als kind heb meegemaakt, zie ik mijn moeder niet als een troostend iemand. Ik zie heel dat beeld niet voor me. Ze is zelfs niet eens mee geweest naar de huisarts, die alle wratten die op mijn knie zaten, weg heeft gehaald. Daar moest de middelste zus voor mee. Heel gek vond ik dat toen.

In de tuin was ik bang voor een donkere hoek. Onze tuin grensde aan de fietsenstalling van het ziekenhuis en mensen liepen nog weleens onze tuin in. Of als we in de tuin waren, vroegen ze de weg naar het ziekenhuis. Die donkere hoek vond ik al eng toen ik 2 jaar oud was. Ik liep dan met mijn kruiwagen in de tuin, maar meed die donkere hoek. Op iets latere leeftijd zei ik dat het daar eng was. Maar ook hier geen enkele troostend woord. Overigens is de foto links nog voor de leeftijd dat ik een brilletje kreeg. Dit moet nog in 1964 geweest zijn, toen ik 2 werd.

Het niet serieus genomen worden door mijn moeder, is dat de oorzaak van alles wat ik verder in het leven heb meegemaakt? Werd ik überhaupt wel serieus genomen door familieleden? Door mijn zussen in ieder geval ook niet echt, kan ik mij herinneren. Ik was wel goed om op te passen maar dingen echt delen met mij, dat deden ze niet.

Ik wilde best dingen delen, maar had al gauw in de gaten dat men er niet voor open stond. Of geen tijd had of weet ik veel.

In alle gevallen, van een val van de trap, van het willen verhuizen op mijn 18e naar het noorden, de verkrachting, tot aan de scheiding met mijn ex……zijn er geen troostende woorden geweest.

Ook op latere leeftijd niet. Zelfs toen ik in het ziekenhuis lag, vond mijn moeder het nog nodig om dingen van 3 maanden daarvoor op te rakelen en net te doen alsof ze slachtoffer was van alles. Dat ik in een ziekenhuisbed lag, dat was niet belangrijk.
De enige die belangrijk was, dat was zij. Dat is met alles zo geweest, nu ik zo nadenk.

Met die ziekte van mijn zus, de borstkanker, had zij nog veel meer pijn in haar arm en oksel dan mijn zus…………….als een ander een kies had laten trekken dan had zij heel vel pijn aan een kies. Had ik weer zere knieën of pijn in mijn nek dan had zij het stukken erger.

Ook dit is dus niet serieus genomen; zij was degene die het altijd maar erger had dan een ander.

Toen ik 5 jaar was en op de kleuterschool zat, had ik een jongetje in de klas, hij heette Robby. Robby had een hele leuke moeder om te zien en ik bedacht mij altijd dat ik haar wel als moeder wilde hebben. Leuk gekleed, leuk mens om te zien………..een kind van 5 jaar die dat denkt………dan klopt er toch iets niet, zou je zeggen.

Ik had geen vriendinnetjes, op een paar na die ook werden gepest. Ik werd altijd gepest, als ik naar school liep of als ik weer naar huis ging. Het maakte weinig uit hoe ik liep, ze waren er altijd.

Toen ik in de klas handwerk had en ik het niet kon zien en de juf (non) deed niet aardig, ben ik opgestaan en weggelopen. Maar ja, waarheen…dus dat was naar huis. Ik werd daar niet getroost maar er werd wel gezegd dat ze naar school zouden gaan. En ja, dat wil je als kind ook weer niet. Ik moest dus terug naar school.

Ik nam nooit de vriendinnetjes mee naar huis; mocht het niet of wilde ik het niet….dat ontgaat mij even. Ik denk ook dat het niet mocht, want mijn moeder kon niet tegen heel veel drukte (7 kinderen en dan niet tegen drukte kunnen). Het zou kunnen zijn dat dat te maken had met haar angst en paniekstoornissen. Ik herken het wel, want ik kan er ook niet tegen.

Wat als…zit ik te denken. Wat als we wel over alles hadden kunnen praten. Alles was taboe bij ons. In andere families werd er onder het eten veel gepraat over alles en nog wat, bij ons moest het stil zijn. Op latere leeftijd konden we ook nergens over praten…………of we deden het niet, want vroeger kon en mocht het ook niet. Op die manier kon je dus ook nooit met dingen terecht bij je moeder. En mijn vader ja, die heb ik altijd maar ontweken, omdat ik onbewust heb aangevoeld dat hij zijn leven heeft op geofferd voor mijn moeder. Ik wilde hem niet nog meer belasten met van alles.

Na zijn dood heeft mijn moeder dingen gezegd die mijn vader zou hebben gezegd of zelfs had opgeschreven. (en het was haar handschrift!) Ze heeft die brief voor gelezen op de dag dat hij is begraven. Hij zou dat opgeschreven hebben; er waren er meer die dit niet geloofde.

Ze heeft mij gekwetst met woorden, en zelfs toen ik Bouke had leren kennen durfde ze te zeggen of ik niet een vrijgezel kon zoeken zonder kinderen en zonder dat die getrouwd was geweest. Ze was dus niet eens blij voor me. Later toen Bouke opa werd (en ik een klein beetje oma) heeft ze hem niet eens gefeliciteerd, mij ook niet trouwens. Alleen zei ze, dat het raar klonk. Ik durf te wedden dat ze de tweede man van mijn oudste zus om de hals heeft gevolgen, toen die opa werd van de kinderen van mijn zus. Ze maakte verschil tussen schoonzoons, maar ook tussen haar eigen kinderen. Ze heeft ons vaak proberen uit te spelen tegen elkaar….de anderen hebben dat allemaal ook gezegd maar nu scharen ze zich allemaal achter haar.

Nader bericht 10-01-2023: Ik ben bij Tante Annie en Ome Louis geweest. Ik heb van hun heel veel gehoord over vroeger, ook over mijn vader. Wie weet wijd ik daar nog weleens een verhaal over. Want het is best een triest verhaal. Maar er zijn ook leuke foto’s die ik jullie niet wil onthouden; daar komt een aparte pagina voor. Want zei mijn oudste zus niet: wat staan er allemaal trieste verhalen op je website? Nou, misschien wordt het tijd voor leukere verhalen met oude foto’s die mij dierbaar zijn.