Wat doe ik met #MeToo? Wat wil ik met #MeToo?
Is de tijd dan eindelijk daar waarin ik mijn woordje mag/kan doen? Mijn eigen verhaal? Of moeten we het maar overlaten aan de beroemde mensen, aan de vrouwen die bekendheid hebben en dus worden gevraagd voor televisieprogramma’s en/of literatuurbladen? Maar wie ben ik dan, een “normale” vrouw, geen beroemdheid maar die wel zoiets heeft meegemaakt? Doe ik er wel toe?
Waar ligt de grens eigenlijk tussen beroemdheden en de “normale” vrouw, juist die vrouw die haar stilzwijgen zolang heeft verborgen gehouden en nu denkt, waar mag ik staan?
En wat zou een “normale” vrouw dan moeten zijn? Wie is zij?
Rutte heeft het in een toespraak gehad over de “gewone”, “normale” Nederlander. Ik vraag mij werkelijk af wie dat moeten zijn. Ik heb namelijk nog nooit een normale Nederlander ontmoet.
Je kent trouwens die uitspraak wel: Ooit een normaal mens ontmoet? En, beviel het?
Waar zou ik dus aan moeten voldoen om een “normaal” iemand te mogen/kunnen zijn die haar verhaal kan doen over het #MeToo item wat nu zo hot is. Maar, in 2015 gebruikten Nederlandse vrouwen de hashtag #zeghet, in 2014 was er #yesallwoman en nu #metoo. Nieuwe hashtags voor hetzelfde probleem. Heeft het zin? Heeft het zin dat ik mijn ervaring opschrijf en daardoor herbeleef en de emotie weer voel die ik toen voelde?
Op redacties van talkshows moet het hebben gegonsd deze week. “Wat doen wij met #MeToo?” Maar ik kom daar niet, dus vervalt men in het uitnodigen van bekenden en BBNers.
Ik ben niet door machtige beroemdheden overvallen, ik ben niet gechanteerd terwijl ik mijn beroep zo goed mogelijk wilde uitoefenen. Ik ben niet geïntimideerd door mensen die het voor het zeggen hadden….hoewel…….iedere vrouw (iedere persoon) die aangerand of verkracht wordt, is natuurlijk geïntimideerd op welke wijze dan ook.
Nee, ik ben niet beroemd, nooit geweest.
Ik was een vrouw van net 18 jaar die al 18 jaar niet kon aarden in het gezin waar ik in opgroeide. Ik kreeg bijna alles, maar het enige wat ik wilde kreeg ik niet. Affectie, liefde, genegenheid, interesse in mijn persoon, hoe en wie ben ik, wat wil ik, hoe ontwikkel ik……
Het was 1980, ik werkte, deed een opleiding in een verzorgingstehuis en zat intern. Het werk was zo mooi, alleen werd dit verstoord. Dit omdat ik altijd werd vergeleken met een zus die daar werkte. Nee, ik was niet zoals zij, ik was geen ja-knikker, ik was iemand die lekker haar eigen gang ging, wist wat belangrijk was voor de patiënten. Contact maken, genegenheid geven. Helaas was dit niet toegestaan. Overigens is er een tijd geweest waarin dit wel centraal stond, maar heden ten dage is contact maken en genegenheid geven uit den boze,. Dit vanwege het feit dat daar geen tijd voor is en dat er te weinig personeel voorhanden is.
Was ik naïef of was ik de weg kwijt….of allebei? Hoe dan ook, ik besloot weg te gaan uit de omgeving waar ik zat. Ik ging naar mijn oma in Bolsward en zocht vandaar uit een kamer om te bewonen. Let wel, ik woonde in het Gooi, ik vertrok naar Friesland.
Het woord loverboys kende we nog niet, nu wel. In die tijd bestonden natuurlijk wel hele enge mannen die met mooie praatjes erop uit waren om naïeve of vrouwen die het even niet meer zo helder zagen, onzeker waren en/of die op zoek waren naar……(benoem het maar) voor zich te winnen.
Met mooie praatjes en een 2tal keren bij mij op bezoek te zijn geweest in het Gooi, verhuisde hij mij naar Friesland, naar zijn woning.
Verhuist met amper wat, nog langs mijn ouders langs waar nog wat stond……..Mijn vader huilend, mijn moeder, geen idee……niemand die mij tegenhield.
En onderweg besefte ik eigenlijk dat er iets niet goed zat, maar de 2 mannen dreigde mij naar Amsterdam te brengen om mij daar aan het werk te zetten. Aangekomen bij het huis ergens in Friesland gingen we nog even ergens naar toe, wandelend door die plaats, het was al avond en ik moest onderweg seksuele handelingen verrichten.
Later op de avond/nacht kon ik niet meer terecht bij die ene en werd ik ondergebracht bij de buurman.
Daar gebeurde het…….mijn #MeToo
Ik heb geschreeuwd, schreeuwde dat ik een ziekte had, en weet ik veel allemaal. Vloog het huis uit, belde bij de buren aan, maar een vrouw stuurde mij weg.
Ik op zoek in een vreemde plaats naar een telefooncel. Ik, zonder geld…….zonder niets……..
Ja, telefooncel……daar kan je tegenwoordig om lachen, maar toen was het levensreddend. Politie kwam en bracht mij naar Leeuwarden, naar een blijf-van-mijn-lijfhuis.
Een van mijn zussen heeft mij daar opgehaald, om daarna terug te rijden naar dat huis, waar mijn weinige spulletjes stonden te verpieteren in de regen.
De terugweg naar het Gooi was stil, heel stil. Thuis werd het nog stiller. Niemand, maar dan ook niemand kwam op het idee om hulp te zoeken voor mij. Het werd als het ware in de doofpot gestopt.
Toen ik het er later nog weleens over had, keek men mij aan met een blik van…..het zal. Hebben ze het ooit wel begrepen wat voor een impact te had op mij, of het als de waarheid gezien? Of wilde ze het niet weten?
Mijn #MeToo.
Na 37 jaar draag ik nog steeds de gevolgen van deze gebeurtenis. Schaamte…..nee. Wel schaamte naar mijn familie toe, dat ze mij zo hebben laten zitten met emoties en vertwijfeling, maar ook met angst en het vertrouwen naar anderen toe wat totaal verdwenen was. Het is een gebeurtenis geweest waarbij ik PTSS heb opgelopen (bekrachtigd door een revalidatiecentrum).
Deze gebeurtenis overschaduwt mijn hele leven, ik was voor die tijd toch best wel een gezellig mens, met andere ideeën, met een geheel eigen karakter. Ik leek op niemand uit de familie, ik was zo anders. Mijn denken en vertrouwen is zo geschaad en mijn hele leven, mijn toekomst, is hoogstwaarschijnlijk een hele andere kant op gegaan dan in eerste instantie de bedoeling was.
Ik vraag mij weleens af waar het mis is gegaan. Is het omdat ik niet genoeg heb geleerd van huis uit hoe de wereld in elkaar stak? Of wisten mijn ouders en 5 zussen en broer eigenlijk ook niet hoe het leven in werkelijkheid was?
Of is het niet mis gegaan maar moest ik dit ondergaan?
Nee, ik ben dus niet beroemd. En nee, deze enge mensen waren dat ook niet, maar ze waren de voorlopers van de loverboys van nu.
Dus waarom is #MeToo alleen voor beroemde mensen? Waar blijven de verhalen van de “gewone”, “normale” vrouw? Wat is “normaal” en “gewoon”? Bestaat “normaal” en “gewoon” wel?
In 2016 heb ik er een gedicht (rapsong) over geschreven, het is zoals ik het heb geschreven.
Het staat op deze website en wel hier: Loverboys (rapsong)
Na dit alles een partner gehad (van 1987 tot 1998) die er nogal vreemde zaken op nahield wat betreft seksualiteit. Het was voor mij soms vernederend, en ook echt geen doen. En hoewel hij wist wat ik had meegemaakt, scheen dat niet mee te tellen. Sindsdien is het wat seks betreft voor mij over.
In de loop der jaren vele psychologen gezien, en psychiaters. Vele gesprekken geprobeerd te voeren maar het lost voor mij niets op. Ik blijf met de ervaringen zitten en met de emoties die het te weeg brengt, keer op keer.
Ik ben nu gelukkig op mijn manier, samen met mijn lief (vanaf 1999 tot heden). Maar elke keer als beroemde vrouwen weer met een #hashtag komen aanzetten, (en ik vraag me af wat het volgend jaar zal zijn) wordt de wond weer opengereten en zit ik in mijn emotie. En vraag ik mij af, WTF……….gaat dit helpen?
Mensen, iedereen zowel mannen als vrouwen moeten eens bij zichzelf te rade gaan, wat hun gedrag naar een ander toe kan veroorzaken bij diegene. Zou jij zelf zo behandeld willen worden? Denk daar eens aan, denk er eens aan hoe jij zou reageren als je onheus wordt bejegend, wordt aangerand, wordt vernederd of nog erger…….
Wellicht sta ik niet voor mijzelf in mocht het mij nogmaals overkomen. Een keer is al te veel geweest, dank u.
(©) Angela van der Ploeg 21 okt 2017.