In de afgelopen jaren is er veel gebeurd in onze familie. Eerst natuurlijk bijna 25 jaar geleden het overlijden van mijn vader. Eigenlijk is het daar allemaal mee begonnen. Ik heb hierover geschreven, zie
Alles werd anders – deel 1
Alles werd anders, deel 2
De dag van zijn begrafenis was een bedroefde dag, en er waren mensen uit de familie die deze dag nog erger maakte dan die was. Het leek wel of hier de toon ooit gezet is.
Ik moet eerlijk zijn: in 2007 heb ik iedereen (mijn 5 zussen en 1 broer) een e-mail/brief gestuurd met niet zulke leuke tekst. Ik heb erin gezet dat ik, na het zoveelste incident en wat ik eigenlijk al jaren had gezien en gehoord, ze egoïstisch, hypocriet en achterbaks vond. Ik heb namelijk een hekel aan deze huichelachtige vorm van eigen gewin. Naar iemand toe poeslief en aardig doen, achter de rug hele andere dingen over die persoon zeggen of men veinst vriendelijkheid maar er zit wat anders achter, of men heeft twee gezichten….wil men profiteren van iemand door bij die ander in het gevlei te komen……….en ga zo maar door.
Waarom roept het bij mij irritatie op? Is dat omdat ik altijd recht door zee ben, spreek vanuit mijn hart of komt het omdat ik oprecht ben? De andere vraag die ik heb is: waarom zien ze niet in dat ze zo zijn of in ieder geval hoe ze naar anderen toe, doen?
Na deze brief wilde niemand mij meer zien, logisch. Ook kwam ik hierdoor niet meer bij mijn moeder die toen al aardig op leeftijd was.
Twee keer heeft mijn oudste zus contact gezocht. Bij de eerste keer vroeg ze of ik een reading van haar overleden man, mijn zwager dus, wilde doen. Ik kon dat echt niet weigeren en heb dit gedaan. De tweede keer was omdat ze ging trouwen en ik mocht op haar bruiloft komen. De overige zussen (mijn broer was inmiddels overleden en dat ging ook al niet zo leuk, lees het hier: https://schrijfsels.angelavanderploeg.nl/mijn-broers-overlijden/) vonden dit niet geweldig en ik werd samen met mijn lief, door sommige echt genegeerd.
Natuurlijk, ik snap het best. Wat als ik zo’n brief kreeg, ik weet het niet. Ligt er misschien aan van wie deze afkomstig is.
Nu is het zo dat ik niet echt een band heb met mijn zussen. Vroeger wel met de middelste zus, maar daarna….nee. Ik ben sowieso al anders, ik denk anders, ik doe anders, ik voel mij anders en ik ben niet van hun leeftijdscategorie. Zij hadden elkaar en ik had in feite niemand.
Kennen jullie die serie Sisters nog uit 1991? Kijk anders hier even: https://www.mijnserie.nl/sisters/ Hoewel jaloezie niet in mijn woordenboek voorkomt, had ik toch wel zoiets van, jeetje, had ik dit maar. Van alles kunnen delen met elkaar, je intiemste gedachten, je kronkels, je vragen……Zij deelden niets met mij omdat ik te jong was en ik wist er toch niets van, werd mij altijd verteld. Ik kon gewoon niet bij hun terecht. Ik ben ooit een keertje weggelopen van huis,wat was ik…..16 jaar? Ik ben toen naar mijn oudste zus gegaan maar toen mijn ouders haar belde of ik bij haar was, verklapte ze dat.
Maar goed, die brief. Tja, verzonden en niet meer terug kunnen draaien. Het is gebeurd. Of ik er spijt van heb? Nee, ook heel eerlijk.
In de jaren daarna geen enkel contact gehad met mijn moeder en met mijn zussen.
Mijn moeder en ik hebben nooit zo’n goede band gehad, ik was een vaderskindje. Na overlijden van mijn vader barstte de bom; er werden door mijn moeder lelijke dingen tegen mij gezegd. Ook toen ik mijn lief leerde kennen in 1999 stak ze niet onder stoelen of banken waarom ik geen vrijgezel had kunnen vinden zonder kinderen. Duh…….ik was toen 36/37 jaar, wat wilde ze nou. Ik ben toen weggelopen en lang niet bij haar langs geweest. Totdat we gingen trouwen in 2001 en het was oké.
Toch kwam de klad er weer in, mede door de brief die ik stuurde in 2007 en mijn zussen. ik heb haar daarna 10 jaar niet meer gezien. Totdat ik tot inkeer kwam met mijzelf en bedacht dat mijn moeder al een respectabele leeftijd had. Het kon zomaar afgelopen zijn!
Ruim 2 jaar geleden ben ik weer regelmatig naar haar toe geweest, een van de bezoekjes aan haar werd heel bijzonder. Je leest het hier: https://schrijfsels.angelavanderploeg.nl/bijzonder/
Ik weet inmiddels dat de meeste zussen het afkeuren dat ik bij mijn moeder kom; volgens mij mag ze het niet eens over mij hebben als zij er zijn. Mijn moeder is afhankelijk van een aantal, aangezien zij niets meer zelf mag en kan doen. Ze mag sowieso niet meer naar buiten zonder begeleiding, en is dus eigenlijk ridder te voet.
Nu wordt ze dit jaar 95 jaar. Haar verjaardagskado om iedereen weer (al is het maar voor 1 keer!!) bij elkaar te hebben is haar grootste wens. Ze vertelde mij dat ze uit eten gaat op haar verjaardag met mijn zussen, maar ik mag hier niet bij zijn. Als ik wel zou komen, dan lopen de anderen weg. En nee, dat kan niet, want ze is afhankelijk van hun!
Maar Angela zou Angela niet zijn en ik bedacht een plan.
Ik heb eerder een plan gehad. Ik had van mijn moeder gehoord dan 1 van mijn zussen zichzelf wat aan had gedaan; ik weet hoe het is om in zo’n situatie te zitten, ik weet wat er bij haar omgaat. Ik besloot een brief te schrijven. Deze kan je hier lezen: https://schrijfsels.angelavanderploeg.nl/open-brief-aan-mijn-zus/
Ze wilde eerst geen contact maar door haar ex-man waar ze nog goed contact mee heeft en ik sinds kort ook weer, wil ze contact. Ik kreeg een verjaardagskaart van haar en ik heb haar nieuwe adres gekregen en er is voor haar een verjaardagskaart onderweg. Maar dit terzijde.
Terug naar mijn moeders aanstaande verjaardag.
Zouden mijn zussen voor onze moeder hun attitude, hun houding ten opzicht van mij naast zich neer willen leggen en haar HET verjaardagskado willen geven? Ik schreef het op in een brief, vroeg aan ze of ze even alles opzij wilde leggen, even alleen aan onze moeder denken. Maar vooral ook proberen om te denken, inleven in onze moeder. Zij overlijdt straks zonder dat ze al haar kinderen bij elkaar heeft gezien! En of ze konden nadenken als het om hunzelf zou gaan, hoe zouden zij dat vinden? En ik mailde het naar hun toe.
Die middag ging de telefoon, mijn moeder. Een aantal hadden haar gebeld (ze wist niets van mijn plan) en haar even duidelijk gemaakt dat wanneer ik zou komen opdraven, zij allemaal van tafel zouden gaan en zouden weglopen.
Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Mijn moeder was helemaal van slag en ik ook. Hoe hebben ze dit gedurfd om zo tegen hun/onze moeder te praten!
Ik heb mijn moeder ervan kunnen overtuigen dat wanneer zij er weer over zouden beginnen, ze mij maar moesten bellen.
Maar niemand belt……
Het is jammer, maar er is moed voor nodig, je kwetsbaar opstellen is nou eenmaal moeilijk. Iets toegeven of in ieder geval jezelf niet boven en ander zetten, als is het maar voor één keertje….voor je eigen moeder, je bloed eigen moeder…..
Ik heb een gebroken hart, ik heb een bloedend hart.
Als ik toch probeer om mijn moeder het mooiste kado te geven voor haar 95 ste verjaardag en het wordt verkloot…….
Ik heb mijn verdriet kunnen tekenen, zie de afbeelding rechts.
Ik kan er niet over uit, deze mensen zetten hun eigen ego niet opzij, (de zus die contact wil heeft de mail niet gekregen omdat ik haar e-mailadres niet weet. Ik weet dus niet hoe zij er over denkt) denken alleen maar aan zichzelf.
Hoe had ik ze ook al weer genoemd jaren geleden? Zij doen hun naam wel eer aan op deze manier.
Ik ga een mooie kaart voor mijn moeder tekenen, ik ga ook zeker langs. Ik heb altijd gezegd, mijn deur staat voor iedereen gewoon open……..nu weet ik dat even niet.
Ik heb een boeren voordeur, die kan voor de helft open, laat ik het daar maar op houden voorlopig.
(©) Angela van der Ploeg – 14 september 2019