Ze kwam op 8 augustus 2011 op ons pad, ze verliet ons op 11 oktober 2017. Ons meisje, ons liefie, het maatje van DJ…..
We hebben zoveel met haar meegemaakt, we hebben zoveel samen gedaan, we hebben zoveel moeten laten, maar ze gaf ons zoveel liefde.
Nog steeds in ons hart…………..Haar verhaal kan je hier lezen.
(foto’s zijn aanklikbaar en kan je groter bekijken)
In 2011 kwam Sophietje op ons pad. Ik wilde al wel een hondenmaatje voor DJ, maar het hoefde niet per se snel of zo.
Op een gegeven moment zag ik een fotootje langskomen op een forum waar ik lid was. Iemand die kleine hondjes opving had deze foto geplaatst, ik was gelijk verliefd.
Telkens weer moest ik die foto bekijken en telkens weer voelde ik mijn hart een sprongetje maken. Ik heb de foto aan Bouke laten zien maar hij was niet erg enthousiast. Op voorwaarde dat ik moest beloven dat het met DJ wel moest klikken, mocht ik gaan kijken.
Daarna gelijk contact gezocht met Albertine, die de foto had geplaatst en op 8 augustus 2011 ben ik met DJ erheen gegaan.
Het was iets meer dan 2 uur heen en 2 uur terug rijden. Ik vergeet het nooit meer. Ik leek uit te komen in de middle of nowhere, het was een prachtige omgeving middenin de bossen.
De kennismaking met Sophie ging niet erg vlotjes. Dit omdat ze nogal bang en op haar hoede was, maar op een gegeven moment mocht ik haar aaien.
Daarna heb ik haar met DJ kennis laten maken. Die twee gingen met elkaar om alsof ze elkaar al jaren kenden.
Sophie ging mee naar Almere. En eerlijk is eerlijk, het is best ingewikkeld geweest. Ze was in het begin erg bang van Bouke, wilde niet mee wandelen en had verlatingsangst. Maar ook mij claimen kon ze erg goed.
Met heel veel geduld en heel veel liefde is de angst voor Bouke weg getrokken en was ze niet meer bij hem weg te slaan. De verlatingsangst bleef, maar daar konden we aardig mee omgaan.
Met haar een cursus Jonge Honden gedaan; ze vond het spannend maar ook best leuk!
Helaas heeft ze heel veel lichamelijke ongemakken gekend. Van flauwvallen tot een tumor in haar rug, van bloed wat niet wilde stollen tot 2x toe een operatie aan dezelfde knie. Het zat haar niet mee.
In 2012 de eerste operatie aan haar rechterknie (Patella Luxatie), en een aantal weken voor de operatie een benchtraining moeten doen. In 2017 de tweede operatie.
In 2013 naar dierenkliniek Utrecht, omdat er iets mis was met haar bloed, die wilde niet echt stollen, nadat ze in een soort van shock terecht was gekomen. Het bleek hoogstwaarschijnlijk gif te zijn geweest van de achterbuurvrouw.
En ondanks dat ze van alles en nog wat kreeg, hield ze haar vrolijkheid. Ze zwiepte met haar staart en vooral als ze mij zag, veerde ze weer helemaal op. In de avond wilde ze vaak alleen maar bij Bouke zitten. Oké, ze kon ook heel zielig doen, maar ja, mag het?
Maar we hebben ook leuke dingen gedaan! We zijn zelfs naar Universiteit Wageningen geweest en hebben daar met een onderzoek mee gedaan. Dat was heftig maar fun! Er was altijd aanleiding om foto’s van haar te maken, en er is zelfs een beeldje van haar gemaakt! Ook is er een periode geweest dat we zijn wezen steppen!
Maar ook in het zwembad in onze tuin, op het strand voor het eerst in het water, gefigureerd op kerstkaarten, liggen in de hangmat, mee op vakantie, wegen bij de dierenarts, gewoon foto’s maken, en ze is samen met DJ door iemand mooi afgebeeld op een poster!
We hebben zelfs samen een workshop massage bij honden gevolgd!
Voor het eerst echt het water in!! Wow, wat was ik trots!
Klik hier voor het filmpje!
Sophie met haar gebruiksaanwijzing en gedragsveranderingen. Blaffen in de nacht, blaffen in de bench, blaffen op de slaapkamer bench, met gevolg dat ze bijna 2 jaar bij ons in bed heeft gelegen. Probleem opgelost.
Het meisie had ook altijd wat aparts hè. Of we moesten haar uit de vijver vissen, dan hing ze weer onderste boven aan de bank, dan viel ze om, dan lag ze in shock, dan lag ze weer vast met haar zij-nageltjes…….oh, oh….we hebben wat te stellen gehad met haar. Maar….ze was en is wel ons meisje!! En we kunnen haar niet missen!!
Daarom is zij op de kerstkaart van 2017 nog aanwezig, zie je onze lieverd?
Sophietje is niet zomaar bij ons gekomen, dat is wel heel duidelijk.
Ik heb zoveel van haar geleerd!
Het mooiste wat ik geleerd heb is dat wanneer je nog zo’n angst hebt voor dingen, je er toch zelf voor kan zorgen dat je van al het andere kan en mag genieten. Dat het leuke in het leven altijd nog leuker kan zijn, als je je daarvoor inzet. Dat het niet allemaal eng en angstig hoeft te zijn. En als iets toch angstig of eng blijft, je het gewoon negeert of dat je er niet induikt, zodat het toch erger wordt dan je zou willen.
Maar ook geleerd dat als je echt iets wilt, dat je er voor kan zorgen dat je het krijgt. Dat heet: de aanhouder wint!
Altijd nieuwsgierig gebleven naar nieuwe dingen ondanks haar angsten, altijd sociaal naar andere honden geweest; naar mensen toe was ze voorzichtig en op haar hoede, maar ze voelde altijd wel of iemand een goed mens was of niet.
Liefde, ze heeft mij, ons liefde gegeven, ik, wij hebben het haar gegeven. Ze kon niet genoeg krijgen van die liefde. Haar kusjes mis ik gelijk al, haar liefde die zij uitstraalde, mis ik nu al.
Haar look, haar vacht, haar geur……ik mis het allemaal. Die geur, ze rook niet echt als hond, ik weet niet, het was voor mij een heerlijke geur; vergelijk het met de geur die baby’s bij zich dragen, zij had zo’n speciale geur.
Dapper was ze, dapper blijft ze. Sophietje was een bikkel, eentje die zich niet gek liet maken door al haar lichamelijke ongemakken en ziektes. Onderga het en ga weer door…..zo zat ze in elkaar.
En ja, ik heb haar horen huilen…….en ja, ze kreunde zachtjes en stilletjes…….
We hebben haar los gelaten uit liefde. Hoe moeilijk ook, we konden haar niet laten lijden. Ik vind dat ik never nooit niet mijn huisdieren mag laten lijden. Ook al is het verleidelijk om haar de medicatie te blijven geven die ik had gekregen, zodat ze wellicht nog wat kon lopen. En dan? En voor wie? En hoelang dan? Had ik moeten blijven prutsen met pillen, terwijl ik van binnen al wist dat die ook geen goed doen?
En natuurlijk heb ik getwijfeld, zeker toen ze een opleving kreeg op de dag dat het zou gaan gebeuren. En het maalt nog steeds door mijn hoofd.
Mooie woorden van menigeen gekregen, die doen mij (ons) goed. Mensen die weten wat er in je om gaat, die weten hoe het voelt, die weten dat het nooit makkelijk is om zo’n beslissing te maken, mensen die het goed met je voor hebben.
Dank daarvoor.
Albertine heb ik bericht dat ze is overleden. Ik kreeg zo een mooi antwoord terug; ze schreef mij het volgende:
Ik moet er van huilen, wat een dapper meisje was ze, wat een kanjers zijn jullie, ze heeft zoveel moeten doorstaan en ook voor jullie was het moeilijk, maar jullie volgden je hart en waren er elke keer weer voor haar, veel liefde hebben jullie haar gegeven, meer dan ze ooit heeft gehad in het leven dat ze voor ze bij jullie kwam leefde, ze heeft alles mogen beleven waar ze recht op had, dat hebben jullie haar gegeven. Ze had het niet beter kunnen treffen en ook nu volgden jullie je hart, wanneer leven lijden wordt mogen wij ervoor kiezen om dat te stoppen en onze kanjers rust te geven, geen pijn meer, maar het is moeilijk, we zouden willen dat ze eeuwig leefden, maar helaas zijn ze maar tijdelijk op aarde, lieffde is ook loslaten….
Heel veel sterkte met het verlies van lieve Sophie, bedankt dat ze bij jullie mocht zijn, een dikke knuffel ook voor lieve DJ
R.I.P. lieve Sophietje xxx
Grappig, van het begin af aan dat ze bij ons kwam moest ik altijd het liedje “Ach Margrietje, de roosjes zullen bloeien”, zingen. Echt heel gek. Zei ik Sophietje, dan neuriede ik dat liedje er achteraan.
Ach Sophietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer
Door de tranen heen zullen wij weer lachen
Net zoals die laatste keer
En al denk je “dat komt nooit meer
Dat komt nooit, nooit meer terug”
Ach Sophietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer….
Ik hoop Sophietje, dat je je nog eens meldt, dat we even met elkaar kunnen praten, dat we elkaar even kunnen voelen, dat ik de kusjes voel op mijn gezicht, dat ik je geur weer mag ruiken, dat ik je voetjes weer mag aaien en dat we voor de laatste keer de High five kunnen doen.
Dag lieverd, dag kleine Sophietje…….
Je staat voor altijd in ons geheugen gegrift, we hebben gelukkig nog genoeg filmpjes (zie daarvoor mijn youtube kanaal: klik) en foto’s. Maar liever hadden we je nog veel langer bij ons willen houden!
Doe je de groetjes aan Astra, Ducko, Lord, Zorra, Savannah en Eikeltje?
Dikke knuffel met heel veel kusjes van vrouwtje en baasje. 
Lieve kaartjes ontvangen van lieve mensen. Het doet ons heel erg goed dat er mensen zijn die meeleven. Dank daarvoor!
