2009: En opeens stond hij daar…..
Hoewel, opeens is niet het goede woord, want ik rook zijn aanwezigheid vlak daarvoor al. Ik werd namelijk wakker van shag lucht. Bedacht mij nog dat het van buiten kon komen, aangezien de overbuurman weleens in onze voortuin op het bankje was gaan zitten, nadat hij door zijn vriendin niet binnen werd gelaten.
Of dat het toch geen shag lucht was maar houtvuur; alles was mogelijk…ja, toch?!
Maar nee, omdat de shag lucht mijn neus verder binnen drong, kreeg ik echt het gevoel….wij hebben bezoek. En het was niet zomaar een bezoek midden in de nacht.
Het bezoek was voor mij hoog bezoek. Het was van een man die mij nauw aan het hart lag. Een man die ik zag als een tweede vader, een man van weinig woorden maar met zijn blikken alles kon zeggen wat hij wilde.
Niet iedereen zag dat, maar ik heb dat altijd vanaf onze eerste kennismaking in 1999, mogen zien. Een man die er niet voor schuwde een vrouw te trouwen die al 3 kinderen had en waarvan de 4e onderweg was. Een strenge man. Een man die zo koppig kon zijn in leven; eentje die je naar de dokter moest schoppen, wat we dus hebben moeten doen.
Pijn in zijn schouder, “het gaat wel weer over”. Maar het ging niet over; dus naar de fysiotherapie, wat hij zelf totaal niet wilde, want het zou toch niet helpen. En daar heeft hij gelijk in gekregen. Toen de fysio niets opleverde zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Onderzoek wees uit dat hij longkanker had. Mijn tweede vader die nog maar een jaar of 3 in mijn leven was, was ernstig ziek.
De ritjes naar het AVL in Amsterdam met de taxi waren zwijgzame ritjes. Ritjes die hem zeer deden in lijf en leden. En als de chauffeur dan onderweg besloot om de route te veranderen zodat wij als laatste werden thuis gebracht, zag je hem kijken. Natuurlijk gaf ik aan dat wij gewoon als eerste naar huis moesten, kijk hem zitten…….hij trekt het echt niet. Maar helaas werd daar geen gehoor aan gegeven.
Het klinkt waarschijnlijk raar als ik zeg dat ik de dood al had geroken.
Helemaal op was hij. Het bed van de thuiszorg in de woonkamer was zijn het enige waar je hem nog kon vinden. Het astronauteneten wilde hij niet, het was vies. Omdat wij zowat om de hoek woonde, konden wij er gelijk zijn als er wat aan de hand was. En toen we op een avond weer werden gebeld en mijn lief er naar toe was gegaan, bedacht ik mij dat dit de laatste keer zou zijn. Ik vertelde dat tegen mijn lief, vannacht is de nacht. ‘s Morgens werden we gebeld…..
En nu, en nu stond hij daar………ik rook de shag, ik rook hem, ik voelde zijn aanwezigheid. Ik draaide mij om en zag hem staan tegen de kledingkast in onze slaapkamer. Hij stond erbij zoals hij altijd stond. Hij keek zoals hij altijd keek. Zwijgzaam zoals hij altijd al was. Zijn shaggie in zijn hand en hij rookte op zijn manier zoals hij dat altijd had gedaan.
Hij keek naar ons en ik keek naar hem. Zijn zoon, mijn lief lag naast me in bed, slapend en had niets in de gaten. Hij keek naar ons en zonder dat hij iets zei, wist ik dat hij mij vertelde dat het goed was, dat hij trots was op ons en dat hij blij was ons nog even te zien. En voor dat ik het wist, was hij weer weg.
De volgende dag wilde ik mijn lief vertellen wat er was gebeurd en wie ik had gezien, maar mij lief wilde mij wat vertellen. We begonnen samen te praten. Jij eerst….nee, jij mag eerst 😉
Hij vertelde mij dat hij over zijn vader had gedroomd. Dat hij er weer even was en dat had hij zo fijn gevonden.
Mijn mond zakte open……mijn lief, die niet de dingen ziet die ik kan zien (hij heeft mij weleens verteld dat hij dat ook zo graag eens wilde), mijn lief had gedroomd over zijn vader……en zijn vader was bij ons op bezoek geweest!
Ik vertelde mij verhaal en het was zo mooi! Samen hebben wij zijn vader, mijn schoonvader, mijn tweede vader, op onze eigen manier nog even mogen zien.
Kippenvel, en wonderlijk…..dat is het!
(©) Angela van der Ploeg
4 augustus 2014