Lieve zus,
Wat ben ik geschrokken toen ik van ma hoorde wat er is gebeurd. Mijn gedachten gingen gelijk naar 1999 toen ik op het punt stond mijzelf van het leven te beroven.
Voordat je denkt dat je niets met mij te maken wilt hebben, ik denk dat ik de enige van de familie ben die jou zo goed kan begrijpen. Ik zou je zo graag het volgende willen vertellen.
Het leven, ons leven, staat bol van het maken van keuzes. Achteraf blijkt pas hoe die keuzes zijn gevallen en soms blijkt dus dat het een totale verkeerde keuze is geweest. Echter, op het moment van het nemen van die keuze dachten we dat we er goed aan deden. Er bestaat dus eigenlijk geen goed of slecht/fout.
Het punt is hoe we er later mee om gaan, hoe gaan we die keuzes die naderhand niet de juiste zijn gebleken, die verwerken. Want die keuzes hadden toch een uitwerking waar we geen rekening hadden gehouden.
Als ik mijn verhaal mag vertellen? In 1999 heb ik dus op de keuze gestaan. Ik heb zoveel enge dingen mee gemaakt in mijn leven maar ook zag ik op dat moment geen enkele andere uitweg.
Ik ben mijn hele schooltijd altijd gepest, werd in elkaar geslagen op elke hoek van de straat. Dit knakt sowieso je eigen geloof in jezelf. En als niemand je helpt, dan denk je dus al gauw dat je niets waard bent.
In mijn verdere leven heb ik nooit het gevoel gehad dat men van mij echt gehouden heeft, ik heb liefde en emotie niet in het gezin gezien. Ik voelde mij altijd anders, omdat ik wel iemand van emotie en gevoel ben. Daardoor voelde ik mij onbegrepen.
Op mijn 18e dingen meegemaakt die je liever niet meemaakt. Hulp achteraf heb ik nooit gekregen, zelfs niet van onze moeder of van wie dan ook. Het werd in mijn ogen in de doofpot gestopt en er mocht niet over gepraat worden.
Professionele hulp, dat had ik moeten krijgen, maar helaas. Met als gevolg in het heden dat ik er nog steeds last van heb.
In de relatie met mijn ex is geestelijke mishandeling geweest maar ook op seksueel gebied. Het heeft mij zodanig geknakt, maar niemand die dat zag. Emotionele steun heb ik nooit gekregen, van niemand niet, terwijl ikzelf wel zo in elkaar steek. Een arm om iemands schouder is al genoeg om iemand te vertellen dat je meeleeft. Maar ik heb niemands arm gehad.
In 1999 barstte dus voor mij letterlijk innerlijk de bom. Ik was een nobody, ik werd niet gezien, niet gewaardeerd om wie ik was, ik mocht mijzelf niet zijn en er was geen eigenwaarde meer.
Ik werd zwaar depressief. Depressies heb ik (achteraf gezien) altijd al gehad. Ik heb mij een paar jaar geleden laten testen en ik heb aanleg voor erfelijke depressies. Dat wil zeggen dat het dus in de familie zit en dat klopt. Kijk maar naar je oma maar ook opa van moeders kant, wellicht de generatie daarvoor al en je moeder zelf.
In depressieve periodes doe je rare dingen. Je ziet dingen anders dan dat ze in werkelijkheid zijn. Maar je merkt ook dingen op die er wel zijn en die je nooit zo had gezien. En daar horen ook dingen bij waarvan je denkt dat het niet zo zou mogen zijn. En daar ga je op reageren, zoals ik gedaan heb.
Het is natuurlijk geen excuus, maar we zijn allemaal mensen die “fouten” maken. En dan kom ik weer terug op het maken van keuzes.
Ik hou van openheid, eerlijkheid, transparantie. Ik hou niet van huichelaars, egoïsten, hypocrieten. Zeg wat je zeggen wilt, gooi je hart open, maak er geen moordkuil van.
Dat ik daarmee anderen gekwetst heb, tja…..daar ben ik mij erg bewust van. Maar mij heeft het opgelucht. Ik ben het kwijt en het leven gaat door. Dat anderen na 10 jaar nog steeds niet vergevingsgezind kunnen zijn, snap ik niet.
Als je zaken opkropt jaar in en jaar uit, gaat dat zowel geestelijk als lichamelijk in de weg zitten. Mijn lichaam zit vol van opgekropte zaken die nog steeds niet verwerkt zijn, ondanks dat ik allerlei therapieën hebt gevolgd. Zelfs een revalidatieprogramma gevolgd die meer op het geestelijke werkte dan op het lichamelijke.
De depressies gaan nooit meer weg, die hou ik. Ik ben vaak met de dood bezig. Ik schrijf gedichten over de dood. Ik heb op mijn arm de volgende tekst laten tatoeëren:
“ Dying is easy. Living scares me to death”
En zo is het. Doodgaan is eenvoudig, ik ben als de dood voor het leven.
Vorig jaar was het zo erg dat ik een lijstje ben gaan maken hoe ik het kan doen. Welke methodes kan ik gebruiken om te zorgen dat ik niet meer op aarde ben. Gelukkig is mijn overlevingsdrang heel sterk en als ik dan het lijstje weer lees, weet ik dat elke optie geen optie is.
Ik ga mensen die mij liefhebben pijn doen als ik het wel ga doen. Ik laat mensen achter die in mij geloven en die van mij houden. En ik laat mijn honden en Bouke niet alleen, dat is onmogelijk.
Ik leef op mijn manier, zoals ik dat wil en niet zoals men verwacht dat ik leef. Ik leef mijn eigen leven, niet het standaard leven wat de maatschappij van je wilt. Mijn leven is met ups en downs, met depressies en goede tijden. Ik probeer er wat van te maken.
Ik doe vrijwilligers werk, maak websites en onderhoud deze, ik heb mijn kleine praktijk waar ik mensen op weg mag helpen, en verder doe ik waar ik zin in heb. Ik laat mij niet meer leiden (lijden) door anderen, op Bouke na.
Er zijn mooie dingen in het leven, als je dat maar wilt inzien. Het eerste wat je mag gaan inzien is dat jij er mag zijn. Jij mag er zijn zoals je bent!
Probeer je zelf te omarmen, zeg tegen jezelf dat je van jezelf houdt. Jij bent hier op aarde met een missie. En hoe zwart het nu nog is, er komen weer blauwe wolken aan. Je gaat de zon weer zien!
Ik hoop zo dat je kan inzien dat je geliefd bent. Ik zou je zo graag willen omarmen, mijn armen om je schouders willen leggen en je vertellen dat ik je begrijp, dat ik op dat punt geweest ben, ik wil je vertellen dat je er toe doet…..
Je bent mijn zus, ik wil niet dat mijn zus lijdt onder het leven. Ik heb geleden onder het leven en doe dat af en toe nog steeds, maar ik weet dat het niet waard is om te lijden.
We zijn hier nu eenmaal en dat is niet voor niets. Wij zijn het waard, we moeten het alleen zelf kunnen zien. Ga het zien zus, zie in dat je het waard bent, dat je een geweldig mens, vrouw en moeder bent.
Alsjeblieft, doe het voor jezelf!
Met een hele dikke knuffel en in gedachten mijn armen om je heen,
kus van Angela.
(©) Angela van der Ploeg
29 juli 2016