Mijn allereerste operatie was aan mijn oog of waren het mijn amandelen? Ik heb het idee dat er tussen deze twee amper tijd zat. Hoe het ook zij, operatie aan mijn oog was de oorzaak van een val van de trap.
Ik was 2 en een half jaar en ik weet het nog goed; ik liep de trap op en ik hoorde mijn moeder uit de keuken roepen: doe je sloffen aan! Helaas, te laat. Ik donderde naar beneden, mijn moeder in paniek mijn vader gebeld, die gelijk uit zijn werk kwam.
Zijn werk, een honderd (?) meter verderop, in het ziekenhuis de RKZ. Hij werkte daar eerst bij de technische dienst en later als inkoper. Het ziekenhuis waar ik op latere leeftijd veel te vinden was. Niet alleen vanwege operaties maar ook vanwege werk. Ik heb bijna op alle afdelingen gewerkt en kende het ziekenhuis uit mijn hoofd. Als ik nu nog in gedachten het ziekenhuis binnenloop, ken ik alle gaatjes en hoekjes voor mij halen. De grote ingang, met de hal en enorme grote tweedelige trap.
Als je voor de trappen stond en je liep naar rechts, liep je een lange hal in en als je dan weer rechtsaf ging kwam je langs de keuken, links afd. F en rechts de kapel. Daarvoor had je nog de psychiatrische afdeling. Liep je verder de voor mij toen enorme hal door, kwam je bij een “binnenplaats” met rechts de intercom (helaas geen foto’s) en rechtdoor de liften die je naar afdeling A, C en D brachten.
Ik heb best vaak in de intercom gezeten; ik mocht dat want ik was een kind van Meneer Verburgt. Het was een afgesloten cabine met een heel paneel met knoppen, telefoons en allerlei andere zaken. Als een patiënt een zuster nodig had, belde ze naar de intercom en die seinde dan een zuster in, die op een andere afdeling bezig was. Je kan het je nu niet meer voorstellen. Mijn droom was toen dat ik ooit dat werk mocht gaan doen: verpleegsters en zieken met elkaar verbinden middels de intercom. Hoe leuk leek mij dat!
Maar goed, ik was van de trap gevallen en mijn pa en ma legden mijn hoofd op de eettafel om te kijken of ik ergens letsel had. Geen gat in mijn hoofd gelukkig maar later bleek dat mijn oog een opdonder had gehad. Of dat de werkelijke oorzaak is geweest weet ik niet, maar ik werd toen geopereerd aan mijn oog vanwege scheelkijken. De operatie bleek achteraf niet goed gelukt en er kwam een soort van rood bolletje op het wit van mijn oog. Als ik dan naar rechts keek, zag ik dat bolletje.
De operatie aan mijn amandelen kan ik mij nog voor de geest halen, vooral dat ijs achteraf hahaha! Maar ook dat ik bij een zuster op schoot zat en ik zo’n kapje op kreeg die je suffig maakte. De foto die ik hiervoor gebruik is niet van mijzelf (adoc.pub).
Mijn vader kwam nog even langs om te kijken of alles goed ging. De eerste operatie aan mijn oog kan ik niet zo herinneren maar wist wel dat ik daarna een bril op moest. Ook heb ik met een lapje voor mijn oog gelopen (dat was een soort van zuignapje die in mijn brilletje zat).
Op de kleuterschool werd ik daar enorm mee gepest en ook op de lagere school ging dat gewoon door. Toen ik in de vierde klas van de lagere school zat moest ik weer een operatie ondergaan, weer aan het oog. Het rode ding werd weggehaald. Hoe oud ik was? Lagere school, vierde klas….dat zal 7/8 jaar geweest zijn. Het werd een vreselijke periode in het ziekenhuis. Ik werd daar door 2 andere meiden gepest, mijn speelgoed (aankleedpoppetjes) werd afgepakt en wat al niet meer. Pa kwam vaak kijken tussen zijn werk door, daar was ik altijd wel blij mee. Mijn moeder zag ik niet zo veel, maar ja, die zat thuis met de andere kinderen natuurlijk. Denk ik dan maar.
Een en al drama die tijd dat ik daar in het ziekenhuis lag. Vroeger lag je veel langer in het ziekenhuis dan tegenwoordig. Nu wordt je na 1 dag er al uitgeschopt, maar toen was het heel gewoon dat je 2 weken op de ziekenzaal lag. Dat was ook het geval toen ik een jaar of 17 jaar was, toen ik weer een operatie moest ondergaan, maar daar kom ik nog op terug.
In mijn schooltijd de lagere school, kreeg ik een hele boel wratten op mijn knie. Het was niet meer te doen en dus moest ik naar de huisarts. Mijn moeder kon niet mee (?) en dus moest mijn zus Riet maar mee. Alle wratten werden weggeknipt (echt, serieus!) van mijn knie, verbandje erom en klaar. In mijn herinnering staat mijn moeder er niet goed op; ik weet gewoon dat ze mij niet heeft getroost.
Net zoals met het pesten, ik vertelde het maar er werd niets mee gedaan. Het was echt zo erg dat als ik naar huis ging na school, diverse kinderen stonden mij op te wachten. En ik kon op 3 verschillende manieren naar huis maar ze stonden er altijd. Werd ik gepest, ze raakte mij aan, duwde mij, zeiden dingen etc. Ooit riep ik: “Wacht maar, ik haal mijn enigste broer!” maar ja, dat was een lachertje. Niemand die iets er tegen deed en ik onderging het.
Ik ben zelfs een keertje van school weg gelopen, dat was op de St. Anna-gesticht onder 
leiding van de nonnen. Ik had dus dat brilletje op en we hadden handwerken. Moest ik breien en dat kon ik niet zien en ik breide natuurlijk veel te strak. Die non ging te keer tegen mij en ik liep weg. Op naar huis, waar moet je anders naar toe? Maar moeders stuurde mij weer terug en er werd wederom verder geen aandacht aan besteed. De rode draad in mijn leven……aan mijn angsten en sores geen aandacht aan besteed.
Even terug naar de val van de trap. Er bleek toen ik wat ouder werd, toch iets aan mijn neus te zijn. Je ziet het ook op foto’s, het verschil van voor de val en na de val. Er vormde een bult aan de linkerkant van mijn neus en als ik naar voren keek, zag ik die bult. Als meisje ben je toch wel op je uiterlijk en dus wilde ik geopereerd worden. Die bult moest weg!
Lees verder deel 2. (is in de maak)