Een relatie gaat nooit zomaar opeens uit. Je hebt heus de rode vlaggen wel gezien of opgemerkt.
Bij mij ging dat ook zo, lang geleden in 1998. Ik wist wel dat er iets niet goed zat, maar ik wist wat ik had en dus was de beslissing om weg te gaan, moeilijk. En er is moed voor nodig.
Toen mijn ex opeens zei dat hij weg ging, omdat hij niet van zieke vrouwen hield (ik had reuma gekregen en moest worden opgenomen in het ziekenhuis), had ik eigenlijk nog niet helemaal in de gaten dat het menens was.
Ik kwam er later pas achter dat ik geestelijk was mishandeld en ook op het intieme gebied ging niet alles “normaal”.
Ik zag toen ook in dat ik de rode vlaggen wel had opgemerkt maar dat ik ze negeerde.
Nog wat later had ik het idee dat mijn lichaam en de ziektes mij hebben gered van nog meer ellende. Want het bleek niet alleen reuma te zijn maar meerdere chronische ziektes: Angst en paniekstoornissen, depressiviteit, PTSS (van iets van vroeger).
Ik kijk met dankbaarheid naar mijn reuma (en meerdere chronische ziektes). Het heeft zo moeten zijn. Ik ben nu al weer bijna 24 jaar super gelukkig met mijn liefje. Hij kwam op het juiste moment in mijn leven. Met hem aan mijn zijde heb ik zo’n beetje bijna alles kunnen verwerken. Dankbaar!
Wat ik mijzelf in de loop der jaren heb geleerd, is hoe belangrijk het is je trauma’s en je overlevingsstrategieën te doorzien; begrijpen waarom het is gebeurd en kunnen begrijpen, te beseffen hoe het in werkelijkheid is.
Een voorbeeld: als je, zoals ik, als kind iedereen wilde behagen, levert je dat veel op. Iemand die altijd ‘ja’ zegt of ‘dat doe ik wel even’, wordt gewaardeerd. Maar na verloop van tijd word je iemand die niet ‘nee’ kan zeggen, zoals ik dat niet kon tijdens mijn werk en in familie/privésfeer.
Ik heb moeten leren dat ‘nee’ zeggen een keuze is. Dus niet gelijk maar ‘dat doe ik wel even’ zeggen, maar eerst de vraag aan mijzelf stellen: is het voor mezelf belangrijk dit te doen? En nog beter: vind ik het leuk om te doen?
Als je eerst bij jezelf nagaat, hoe sta ik hierin, wil ik het wel of wil ik toch die persoon behagen? En waarom dan? En je hebt je antwoord erop gekregen vanuit je innerlijke zelf, dan kan je de keuze maken.
Dit is wat elk mens eigenlijk zou moeten doen.
Want je innerlijke kracht, je innerlijke zelf, die verteld je eigen waarheid. Die heeft het altijd bij het rechte eind! En als je dan ook jezelf probeert aan te leren dat je alle lagen die je als kind hebt opgespaard om te overleven, kan loslaten, mag afpellen…..dan komt je uit bij het kind wat je was toen je werd geboren: het blije kind, het kind zonder verwachtingen, zonder enige angst, vrij, ongedwongen, nieuwsgierig en open. De kunst is vanuit die kern te leven, te vertrouwen op je gevoel. Door trauma’s sluiten mensen zich daar vaak vanaf, waardoor het verbinden met anderen moeilijk wordt.
Probeer niet te leven met de gedachte dat je had gewild dat het allemaal anders was gelopen. Er bestaat namelijk geen ‘wat als”. Er zijn dingen gebeurd, die moesten gebeuren, die hadden een reden. Soms kom je achter die reden, maar heel soms ook niet. Hang er niet langer aan vast, maar leef met de dag. Leef vandaag!!
En als je toch nadenkt over je toekomst: Een ding hebben we in elk geval met elkaar gemeen. We krijgen allemaal met verlies en rouw te maken. En iedereen gaat dood op het einde; de een eerder dan de ander.
Ik heb op mijn arm de volgende tattoo staan:
‘Dying is easy, living scares me to death.’
En zo is het voor mij; dat zal nooit veranderen, maar ik kan er mee leven.