Sinds we hier wonen….. – Mijn schrijfsels

“Sinds we hier wonen ben ik altijd ziek!!” riep ik gefrustreerd toen ik weer eens ziek op bed lag.
Het is ook zo; ik was nooit ziek, maar sinds we hier wonen ben ik al 3 x heel goed ziek geweest; ben daarbij 10 kilo kwijt geraakt. Niet dat ik dat erg vind, maar de manier waarop is natuurlijk niet goed.

En niet te vergeten de ellende van anderhalf jaar pijn in mijn heup, knie en voet en niet kunnen lopen. Ze hadden een hernia geconstateerd die de pijn in mijn rechterbeen veroorzaakte. Anderhalf jaar ben ik aan het lijntje gehouden door de pijnpoli, totdat er een professor kwam die mij vertelde dat het niet aan de hernia lag. Hu?
Heb ik daarom twee !! injecties gehad in mijn rug, want opereren deden ze niet. Die krengen doen trouwens heel erg pijn en wat denk je? Ze hebben nooit geholpen!
Hij vertelde mij dat ik 2 hernia’s heb die niets afknellen; daarbij heb ik 2 cystes tegen de ruggengraat (links en rechts) die ook de pijn niet veroorzaakt. Ook is mijn onderrug versleten.

Ik werd doorverwezen naar de orthopeed en later de reumatoloog. Ik ben ziekenhuis in en ziekenhuis uit geweest; heb MRI, CT-scan, Botscan, andere onderzoeken en zelfs een echo gehad van mijn heup.
Ze weten het niet. Ja, de reumatoloog zei dat het kwam door de minimale slijmbeursontsteking in mijn heup, maar daar geloof ik niet zo in. Heb trouwens de injectie tegen de pijn geweigerd.

Terug naar mijn uitspraak vol frustratie en emotie.
Mijn man schrok en zei: “wat kunnen we daar aan doen?” Ik begreep hem niet en vroeg wat hij bedoelde. “Nou, wat moeten we er aan doen?”
Ik vertelde hem dat het in emotie was geroepen, dat ik het niet zo bedoelde, dat ik hartstikke mooi en fijn woon, dat ik hier helemaal niet weg wil.
Toen zei hij: “Het klonk wel heel overtuigend”.

Nu ik er zo op terug denk, heeft hij gelijk. Ik was gefrustreerd en emotioneel, maar ik voelde het wel zo. De roep kwam vanuit mijn hart!
Niet kunnen genieten van ons nieuwe huis, niet van de mooie tuin, niet van het water, niets kunnen ondernemen, niet met de hondjes kunnen wandelen, gewoon niets!
Elektrische fietsen gekocht, nooit op kunnen fietsen! Nu wel hoor!

Maar waarom had hij dan zo’n gelijk, waarom klonk het zo oprecht?
Ik weet het wel.

Het heeft te maken met mijn verleden, je leest er iets over via deze link: Loverboys En ook deze link geeft inkijk in het verleden: Mijn metoo

Ik beschrijf in het verhaal van de tweede link dat ik ergens in Friesland was waar het gebeurde. En juist dat “ergens in Friesland” is de woonplaats waar ik nu woon, Franeker.
En je zou het haast geloven, is er een verband met wat ik nu allemaal ondervind en wat er in het verleden is gebeurd? Je zou zeggen van wel. Nee, ik moet echt zeggen: het is zo!

De relatie die ik daarna kreeg (niet met mijn huidige man waar ik al 23 jaar gelukkig mee getrouwd ben) was ook niet jofel. Ik werd geestelijk mishandeld, er werd nooit naar mij geluisterd naar wat ik wilde, wat ik niet wilde, alles moet zoals hij het wilde. Hij hielp nergens mee en ik moest dingen doen die ik niet wilde. Mijn reuma die ik kreeg heeft mij verlost van deze relatie.

De gevolgen van het hele gebeuren, het heeft mijn leven verwoest. Het heeft mijn leven onaangenaam gemaakt. Ik probeer er het maximale uit te halen, maar soms is het moeilijk. Belangrijkste is dat ik positief blijf. Soms vraag ik mijzelf af hoe ik dat doe.

Ik ben nu gelukkig geprezen met mijn huidige man die mij steunt in alles wat ik doe, en alles waar ik mee zit, dingen die ik niet kan hendelen, mijn ziektes etc. Hij helpt mij waar hij kan.
Maar soms is het voor hem ook niet altijd makkelijk. Een vrouw die haar buien heeft, depressief kan zijn, en soms dingen uitroept uit frustratie en emotie.

De nachtmerries, de flashbacks die terugkomen, soms schreeuwen in mijn slaap. Het doet mij denken aan mijn moeder. Waarom kan je lezen in het volgende verhaal: (komt binnenkort)