Weten jullie het nog wat ik op 19 juni schreef op mijn Facebook pagina Dieren praten?
Nog even ter herinnering:
“Wat als je een opdracht tot fotoreading van een poes krijgt en je bedankt diegene via de e-mail voor de opdracht en je gaat er vanuit dat het een hond betreft? Ik had namelijk de foto nog niet bekeken die in de bijlage zat….. 🤔
En wat als je aan de fotoreading begint en de poes heeft het gedrag wat normaal gesproken meer thuishoort bij een hond?
Dan was mijn veronderstelling toch niet zo heel raar!”
Het baasje van deze poes was eerst niet zo enthousiast omdat ik haar bedankte voor de opdracht tot fotoreading van haar hond. Maar later kwam ze daar op terug omdat haar poes dus net een hond lijkt met zijn gedrag.
Afgelopen tijd kreeg ik een mailtje van iemand waarvan de hond was overleden, en zij wilde een reading van de honden die nog in leven waren. Natuurlijk kan dat en na over en weer gemaild te hebben, bleef het even stil.
Daarna kreeg ik een mailtje waarin iemand een reading aanvroeg via de actie die ik had lopen vanwege mijn verjaardag (de foto van de hond had ze in bijlage mee gestuurd) en schreef daarbij de volgende woorden:
“Ik stuur je een foto van onze xxxxxx. Ik kan hem niet meer vinden, dus weet niet goed hoe of wat…”
Het is nogal druk, het is nogal warm. Mails komen en gaan, namen van mensen zijn niet te onthouden. Dus ik schreef terug dat ik geen vermissingen doe vanwege vele redenen (en dit uitgelegd).
Nee, schreef ze terug. Geen vermissing, maar ik ben degene van de 3 honden waarvan er 1 is overleden.
Ik maak mijn excuus en geef haar antwoord op haar vragen. Ik vraag de geboortedatum en overlijdensdatum van de hond.
Oké, weer ging ik de mist in. Het was niet de overleden hond waarvan ze een reading wilde, maar van een van de honden die nog in leven is.
Ik kon het niet meer goed doen en zij schreef dat het vertrouwen weg was en dat ze de reading niet meer wilde bij mij.
Prima, daar heeft ze al het recht toe. En gelijk heeft ze!
Ik lig ’s avonds in bed en plots moest ik aan de poes denken waarvan ik dacht dat het een hond was (zonder de foto gezien te hebben).
En opeens wist ik het.
De hond waarvan ik een reading zou mogen doen, voelde zich verloren, voelde zich een beetje gestorven. Er was een deel van hem gestorven en daardoor was hij totaal van slag. De reading zou in feite alleen maar gaan over de overleden hond en niet over deze hond. Hij wilde via mij laten weten dat hij in rouw was. En dat is waarom ik vroeg naar de datum van overlijden van de (verkeerde) hond.
Heb ik dit het baasje laten weten? Nee. Omdat dit baasje geen vertrouwen meer heeft in mij, zal ze dit lijkt mij, niet accepteren. Ik heb het zo gelaten.
Mijn uitleg.
Ik mag dit werk al jaren en jaren doen, ik doe het met liefde. Ik leer elke keer bij, ondanks dat het werk hetzelfde blijft. Mijn skills worden keer op keer nog beter, alles wordt versterkt.
Normaliter kan ik geen contact maken via e-mail. Ik “moet” echt de foto in mijn handen hebben. Maar omdat het nu al twee achter elkaar is gebeurd dat ik toch een signaal, inzicht of helderziende/-voelende gedachtes krijg, begin ik het een beetje te begrijpen.
Van te voren al iets aan informatie krijgen, nog voordat de reading werkelijk plaats vindt, hoe mooi is dat!
Het universum en mijn Gids(en) hebben nog heel wat in petto voor mij. Ik mag nog meer groeien en daarmee nog meer mensen en dieren helpen. Ik zeg: laat maar komen!
Ik vind dit echt een spirituele ervaring die ik niet zou willen missen. Het baasje van de hond heeft hier niet zo veel aan, maar laat dit een les zijn voor mij.
Goed opletten, nog meer bij de les zijn als ik een e-mail beantwoord.
Kijk, ik ben een mens, ik blijf een mens. Mensen maken fouten. Gelukkig maar, anders leren we niets. Deze fout is voor mij een mooie spirituele les die ik met liefde heb ontvangen.
Angela van der Ploeg
24 juli 2018