Vanaf het moment dat ik mij bezig mocht houden met fotoreading, had ik het gevoel dat ik een jongetje van 6 a 7 jaar als Gids bij mij had. Een tijd lang kon ik niet achter zijn naam komen, totdat ik overal en nergens dezelfde naam tegenkwam. Op de televisie zag ik de naam Lucas verschijnen en als ik een tijdschrift of boek opensloeg was de naam Lucas het eerste wat ik las.
Later kwam daar nog bij dat in gesprekken met andere deze naam werd genoemd, in welke context dan ook. Het was voor mij daarom geen geheim meer hoe de kleine jongen heette.
Toch vroeg ik mij weleens af waarom Lucas nu juist bij mij was, maar omdat ik daar geen antwoord op kreeg, heb ik die vraag los gelaten. Het was nu eenmaal zo, er zal een reden voor zijn.
Totdat ik een visioen kreeg: Een lange rij mensen voornamelijk allemaal in het zwart gekleed, stonden te wachten totdat ze op de trein werden gezet. Ze hadden weinig bij hun, een kleine koffer en wat kleding. Sommige hadden helemaal niets dan alleen wat ze aan hadden.
Het waren lange rijen mensen, maar ook vele treincoupés.
In de verte zag ik gras en daarna kwam het bos. Voor het gras lag grind.
Het was rumoerig, mensen duwden, trokken elkaar weg, werden nerveus en waren toch ook wel bang. Want waar gingen ze heen? Waarom moesten ze weg?
In de rij stond een vrouw met een kleine jongen te wachten totdat het hun beurt was om de trein in te stappen. De vrouw keek eens om haar heen, keek naar het bos wat toch wel een paar honderden meters ver weg was. Ik zag haar denken. Mijn gevoel zei me dat ze wist dat er iets niet klopte, dat er iets gebeurde wat niet zou mogen gebeuren. Ik zag hoe ze de kleine jongen iets toefluisterde terwijl ze naar het bos wees.
Ik kon het niet verstaan maar innerlijk wist ik dat ze de kleine jongen wees op de vrijheid die daar lag. De vrijheid die hij misschien wel kon bereiken. Eerst over het grind, daarna over het gras en uiteindelijk het bos in. “Als je hier bij mij blijft dan heb je geen vrijheid. Ren zo hard als je kan je vrijheid tegemoet!”
Ik voelde dat ze dit eigenlijk niet wilde, maar op de een of andere manier wist ze dat ze de kleine jongen los moest laten. Een moeder die haar kind los moet laten omdat de omstandigheden dat vroegen, maakt het er niet makkelijker op. Je zag haar twijfel, het liefst hield ze hem vast. Maar in haar hart wist ze dat de vrijheid daar lag en niet in de treincoupé.
Het duurde nog een tijdje; de rij schoof langzaamaan naar de treincoupés. Het schoot niet erg op. Geschreeuw en gehuil, nerveuze mensen, het was chaotisch.
Opeens gaf de vrouw de jongen een duw in de rug; weer kon ik niet verstaan wat ze zei maar waarschijnlijk was het iets van Nu! De kleine jongen begon te rennen…..richting grind en daaroverheen naar het gras. Na het gras nog richting bos en daar lag toch de vrijheid!
Er klonken 2 schoten. Ik had ze niet mijn visioen nog niet gezien. Maar daar stond hij, de soldaat met zijn geweer in zijn hand, hij had geschoten op de kleine jongen die zijn vrijheid tegemoet rende. De kogels kwamen in zijn rug; een kogel kwam onder zijn linker schouderblad terecht en de ander kogel eindigde naast het schouderblad. De jongen viel met zijn gezicht in het gras. Het gras wat hij net had gehaald…..
En de vrouw? Ik keek naar de vrouw. Ze was overrompeld, ik zag hoe ze zowat in elkaar zakte. Ze was er zo van overtuigd dat hij de vrijheid had kunnen halen. De weg naar de vrijheid…..bleek die dan toch te lang geweest?
Ze wist dat ze geen enkele emotie mocht tonen, anders werd haar lot ook bezegeld met de kogel. Een moeder die haar jongen op deze manier had verloren, hoe erg is het als je dan de trein in moet en uiteindelijk via een andere wijze elkaar toch weer kan omarmen? Hoe ironisch.
Dit visioen is mij heel lang bij gebleven. En als ik er aan denk, zie ik deze visioen weer helemaal voor mij. Was deze kleine jongen Lucas? Want waarom kreeg ik dit dan te zien?
Er gaan wat jaartjes voorbij. De ene keer dacht ik er nog wel aan, de andere keer helemaal niet. Ik had het een beetje los gelaten, het zij zo en er zal wel een reden voor geweest zijn.
Het gekke is dat ik in die jaren nooit de link heb kunnen leggen. Ik heb nooit kunnen denken hoe het werkelijk in elkaar zou steken.
Ik, die zoveel pijnen heeft aan mijn linker schouderblad en daarboven. De pijn die doorsteekt naar de voorkant van mijn lichaam. Als ik de osteopaat of huisarts vertelde hoe de pijn aanvoelde, zei ik altijd dat het net leek alsof er iets door mijn lichaam heen was gegaan, alsof er iets vanuit mijn rug zo aan de voorkant er weer uit was gekomen. Die helse pijnen af en toe, waar ik vaak veel pijnstillers voor moet slikken. Ik heb nooit de link gelegd.
In de maanden augustus t/m november 2015 heb ik revalidatietraject gevolgd bij een revalidatiecentrum in Almere. Ik heb de kans aangegrepen om in ieder geval mijn traumatische ervaringen te kunnen vertellen. Of ik ze alsnog zou kunnen verwerken, daar had ik een hard hoofd in. Maar al zou ik er maar anders naar kunnen gaan kijken, als ik maar anders naar mijn lichamelijke pijnen zou kunnen kijken en dat ik het anders zou kunnen gaan voelen, dat was mijn doel. Ik heb dat doel best bereikt; ik heb dingen geleerd daar die ik eigenlijk wel wist, maar soms heb je als persoon een duwtje in de rug nodig. Die heb ik daar gekregen.
En plotseling viel het kwartje.
Vrijheid, daar draait het allemaal om. De kleine jongen die zijn vrijheid tegemoet rende……ik die mijn vrijheid heb opgeëist.
Als ik terug kijk naar mijn jonge jaren en de jaren daarna, kan ik wel concluderen dat ik altijd voor mijzelf heb moeten vechten. Op school altijd gepest geweest, niemand die het voor mij opnam. Geen ouder of welke zus dan ook die mij hiermee heeft geholpen. Thuis kon je nergens over praten, alle onderwerpen waren taboe. Op wat latere leeftijd was dat nog steeds niet veranderd, dus als ik ergens mee zat, kon ik bij niemand terecht. Dat werd later nog een veel erger gemis toen ik op 18 jarige leeftijd met verkeerde mensen in aanraking kwam. Ik mag wel zeggen dat deze personen de voorlopers van de “lover boys” van nu waren.
Ik ben ontsnapt, ik ben de vrijheid tegemoet gerent, de politie kunnen waarschuwen. Ik heb voor mijn vrijheid gevochten. Eenmaal weer thuis geen enkele hulp gekregen; waar je nu wordt overspoeld door slachtofferhulp, instanties en therapieën, was er voor mij alleen de doofpot.
In de relatie die daarna kreeg en die iets meer dan 11 jaar heeft geduurd, was er in bepaalde situaties ook geen vrijheid; geestelijke mishandeling. En ik weet dat ik dat altijd heb ontkent, omdat ik het gewoonweg niet kon inzien dat er iets niet goed zat. Ik beschouwde het als gewoon maar gelukkig dank ik mijn vrijheid aan mijn ziekte die ik toen kreeg. De reuma en depressies hebben er voor gezorgd dat ik uit die relatie ben gekomen. Ook al heb ik zelf die stap niet gemaakt, mijn lichaam heeft ervoor gezorgd dat die ander de ziekte als vijand zag en er daarom vandoor is gegaan.
De jaren daarna is er angst en paniekstoornis ontwikkeld; zelf hulp gezocht bij een psycholoog maar dat werkte niet. Toen ik eenmaal mijn tweelingziel had ontmoet, mijn liefde van mijn leven, kwam mijn leven in een rustfase. Maar juist in die rustfase werd ik heel ziek, de angst en paniek kreeg de overtoom, pijnen werden erger; de verwerking van alles wat ik had meegemaakt kwam op gang! Weer vechten voor mijn vrijheid, maar dan de vrijheid om zonder angst en paniek te kunnen leven, zonder de erfelijke depressies waar ik mee moest dealen, zonder de pijnen, zonder het donkere van het leven.
De pijnen zijn altijd de signalen dat ik altijd voor mijn vrijheid moet blijven knokken.
Die pijnen die op dezelfde plek zitten als de kogelgaten in het lijfje van Lucas…..zo zie ik dat. De kogelgaten zorgen voor vrijheid. 
Ook al heb ik het nu hartstikke goed en ben ik aankomende augustus 15 jaar getrouwd met mijn tweelingziel, vrijheid is iets wat niet zo vanzelfsprekend is. De pijnen zijn er nog steeds, maar zijn inmiddels zachter geworden. Dit komt omdat ik in de revalidatie heb geleerd om er anders naar te kijken. Door het anders kijken weet ik nu dat ik Lucas ben. Het kwartje is eindelijk gevallen. Lucas is zijn vrijheid tegemoet gerend maar heeft het niet gehaald. Ik heb uiteindelijk de vrijheid wel gehaald en daarmee Lucas verlost van de gevangenschap. Daarmee verlos ik mijzelf weer van de gevangenschap van alle traumatische ervaringen. Ik kan er anders naar kijken, niet meer met angsten en paniek. Die angsten en paniek mogen nu zacht worden, hoeven er eigenlijk niet meer te zijn. Ze zullen heus nog weleens de kop opsteken, maar ik weet nu hoe ik er mee om kan en mag gaan. Ik zal de gebeurtenissen nooit vergeten, maar dat hoeft niet. Ik kan het de mensen wel vergeven, maar nooit vergeten.
Vrijheid…..het lijkt zo vanzelfsprekend. Je hebt zoveel soorten vrijheid. Gun jezelf je eigen vrijheid, blijf er altijd voor vechten, hoe moeilijk ook. Ieder mens heeft vrijheid nodig, hoe dan ook. De vrijheid om te leven, om te leven hoe jij het wilt, zonder dwang, zonder vooroordelen, zonder oordelen, zonder pijn.
Wat is een visioen:
Visioenen zijn beelden die je ervaart en die je door krijgt via je derde oog, ook wel je geestesoog genoemd.
In veel gevallen ervaar of beleef je een situatie als toeschouwer en heb je er zelden invloed op.
Een visioen hebben is zeer indrukwekkend, in de zin van het ervaren van extreme veranderingen, een andere tijd, andere mensen, soms zware emoties en gevoelens, en vaak ruik je ook andere geuren die je niet kent en spreek je een andere taal.
Je ontvangt een visioen als je in een specifieke of persoonlijke, geestelijke staat bent, volledig van de buitenwereld afgesloten.
Visioenen kunnen opgeroepen worden tijdens een meditatie of geestelijke bijeenkomst, een tranche en hypnose of tijdens het luisteren van persoonlijke muziek. Ook beelden kunnen een visioen oproepen.
Toekomstvisioenen gaan vaak gepaard met het zien van totaal nieuwe omgevingen over de toekomst, misschien zelfs wel het zien van de dood, een geboorte, emoties, angst, verdriet, obstakels en nieuwe relaties en geuren die je niet kent, maar wel een plek kunt geven.
Visioenen uit je verleden, of uit een vorig leven gaan vaak gepaard met extreme verschuivingen van tijd van de 21ste eeuw naar het verre verleden, maar ook emoties, verdriet, angst en andere geuren en gevoelens die je niet kunt plaatsen maar wel een plek kunt geven.
Visioenen zijn zeer indrukwekkend en blijven je dan ook erg lang bij. Ze hebben invloed op je gevoelens en emoties.
Maar het belangrijkste is dat visioenen voortkomen uit je pure ware ‘ik’, je ziel, je diepste wezen die je een boodschap wil doorgeven zodat je er naar kunt handelen en van kunt leren.
(©) Angela van der Ploeg
15 januari 2016