Het is 1976, ik zit op de MAVO en heb het daar niet naar de zin. Ik hou niet zo van leren maar zou veel liever met mijn handen bezig willen zijn. Daarom wil ik ook bezigheidstherapeute worden, met je handen iets maken en dat samen met ouderen in een verzorgingstehuis. Hoe leuk!
Het gaat jammer genoeg niet door, want er zijn maar 2 scholen in heel Nederland die deze opleiding geven en die zijn niet in de buurt van mijn woonplaats Hilversum. Er is er eentje in Ede en de andere is nog verder weg. Het mag niet van thuis, want dan moet ik op kamers en ja, dat is uit den boze, zelfs als het bij mensen thuis is.
Ik haal de MAVO niet en moet nog een jaartje overdoen. Die doe ik in de klas die doorgaat voor MAVO-3 diploma. Met hun ga ik dan ook op schoolreis naar Denemarken. Er zit een jongen in de klas die mij wel leuk vind en ik hem. In Denemarken trokken we veel met elkaar op maar om van een jeugdliefde te spreken, nee. Wel liepen we hand in hand. Later zou ik daar hele goede herinneringen aan hebben.
De tweede examenklas haal ik ook niet, dit keer op 1 tiende punt. Tja, wat nu. Bezigheidstherapeute wordt het niet, dus wat wel? Het wordt ziekenverzorgster nadat ik toestemming moet vragen aan het ministerie omdat ik dus met zo weinig verschil het diploma niet heb gehaald en omdat mijn vakkenpakket niet echt afgestemd is op de ziekenzorg.
Wat er toen gebeurde (het was 1980) was grens overschrijdend gedrag van mannen, echt grens overschrijdend gedrag. Je kan het lezen in een rap die ik heb gemaakt. Het heeft mijn leven gevormd maar niet zoals ik het had gewild. In dit verhaal ga ik daar verder niet op in.
Maar waar wil ik wel heen met dit verhaal? We gaan nog even terug naar 1977. Ik ben 15 jaar jong en zie er best leuk uit. Mooi haar, slank postuur. Van verlegen klein meisje opgegroeid tot stoere meid met een grote bek.
Ik word nagefloten en ik vind het leuk. Als ik langs een bouwplaats loop en ze fluiten of roepen mij na, voel ik mij groeien. Ik krijg aandacht, iets wat ik thuis niet krijg. De jaren daarna gaat het net zo. Er wordt geroepen, er wordt gefloten. Het is leuk, het is strelend voor je ego. Het is allemaal niet erg.
In 1987 ga ik samenwonen en het gefluit en roepen blijft. Het is nog steeds leuk, ondanks wat er eerder gebeurde in 1980.
Ik weet het niet. Er was geen smartphone, je had geen internet, je had geen appjes, je had eigenlijk alleen de kroeg, je vaste telefoon en dat was het.
Nu met de smartphone en de filmpjes die men kan maken, is de situatie zo uit de hand gelopen met wat men noemt grens overschrijdend gedrag, dat ik het even niet meer weet.
Ik ben echt in verwarring gebracht, mede door het nieuws van Marc Overmars, the Voice en anderen die opeens iets gedaan hebben wat niet door de beugel kan. Mijn wond wordt er door opengereten, maar aan de andere kant denk ik dus na over hoe het vroeger ging. Het is misschien niet met elkaar te vergelijken? Nafluiten, naroepen, tik op je billen…….ik weet het, het is niet te vergelijken met het sturen van een “dik pik”. Maar toch.
Wat is het toch met al die appjes die men dan verstuurd, wat staat erin wat zo’n pijn doet bij de vrouwen. Ik zat te denken dat als ik een foto van een “dik-pik” zou ontvangen, ik dan een foto terug zou sturen met een groot mes erop, of misschien wel met een bebloede tampon. Ja, weet je……je doet in ieder geval dan iets, je doet iets terug en klaar ben je ermee.
Kan iemand mij dit uitleggen? Kan iemand mij vertellen waarom wij vrouwen het vroeger allemaal best leuk vonden en waarom wij er niet tegenin gingen? Of was het toen niet zo erg?
Wat maakt het vandaag de dag dat het zo uit de hand loopt, of dat het zo zwaar ligt. Zijn het de vrouwen die nergens meer tegen kunnen, zien we een tikje op de schouder of bil al als grens overschrijdend gedrag, willen we alles verkeerd zien?
Ik las ergens: “Er wordt geen verschil meer gemaakt tussen “grensoverschrijdend” en “tegen die grens aan”. Iedereen heeft toch wel meegemaakt dat er iets “gebeurde” tussen jou en een ander? Beetje spanning, beetje uitdagen… Het ligt aan beiden om daar een grens te leggen.” En daar ben ik het helemaal mee eens!
Maar vlak vrouwen ook niet uit hoor! Het zijn niet alleen de mannen! Maar als vrouwen het doen, als ik bijv. een man op zijn reet tik hoor je niemand erover. Alsof dit dan gewoon geoorloofd is! Het zal allemaal wel maar ik blijf erbij dat de hedendaagse vrouwen niets meer kunnen hebben, zij van alle kleine dingen grote dingen maken (oh oh, ……heerlijke woordspeling!!) maar vooral hun mond niet open durven te doen omdat ze bang zijn voor hun baan of what ever. Bang zijn voor je baan betekent in mijn ogen dat je dan niet voor jezelf opkomt. Als het allemaal echt zo erg was, dan wil je toch een andere baan.
In ieder geval is dit weer zo’n hersenspinsel waar ik over struikel; niemand heeft het antwoord, behalve jezelf. Kan je er mee leven als man zijnde maar ook als vrouw zijnde? Maken we het allemaal niet te moeilijk voor onszelf? Of willen we graag het slachtoffer spelen……..
Help mij uit mijn hersenspinsel en geef je mening eens. Durf het eens!!