Wat nou als ze mij een complimentje hadden gegeven nadat ik als 4 jarige meerdere keren een krukje moest pakken en mijn vader moest bellen omdat er weer iets met mijn moeder aan de hand was?
Wat nou als ik niet aan de kant gezet zou zijn en ze mij niet op de gang hadden laten staan omdat mijn vader mijn moeder moest helpen?
Wat nou als mijn ouders of in ieder geval mijn vader, zich daarna om mij had bekommerd en had getroost met een uitleg over de situatie?
Wat nou als ze mij meer hadden willen leren kennen hoe ik in elkaar steek en mij niet als de rest over 1 kam hadden gescheerd?
Wat nou als ze op mijn 18e na de erge gebeurtenis die mij is overkomen hadden vertel dat ze voor mij goede hulp zouden zoeken, en dat daardoor de verwerking opgang zou komen?
Wat nou als er met alles wat in mijn leven was gebeurd, er een troost zou zijn geweest, dat ze mij hadden omarmd en hadden verteld dat alles wel goed zou komen?
Wat nou als ik gewoon voor serieus was aangezien door mijn zussen en niet als iemand die het toch niet kan weten?
Wat nou als ze mij niet zo lang als kind hadden behandeld en mij tegelijkertijd op heel veel fronten niet hadden genegeerd?
Wat nou als ik gewaardeerd zou zijn om wie ik ben, om wie ik mag en kan zijn, voor waar ik voor sta, voor hoe ik over de dingen denk?
Wat nou als dit allemaal zo zou zijn geweest, was ik dan een ander persoon geworden?
Was ik dan net zo’n sterk persoon geworden als dat ik nu ben? Met al mijn emoties, met mijn zwakheden, met mijn angsten, met mijn boosheid, met mijn liefde?
Gewoon de persoon wie ik nu ben?
(©) Angela van der Ploeg
24 september 2014
Update 20 februari 2024: Er staat een nieuw schrijven op deze pagina, die hierover gaat. Want ‘wat als’ bestaat niet. Pagina vind je hier: KLIK HIER voor de rode vlaggen