Zoom…zoom…zoom…

zoom-zoomHet was een nacht ergens oktober begin november 2005. Ik sliep maar werd ergens wakker door.
Op dat zelfde moment vloog mijn leven van de laatste paar jaar aan mij voorbij. Waar het werkelijk allemaal mee was begonnen. Hoe mijn lichaam onder mijn werk als taxichauffeuse was gecrasht en dat ik daarna niets meer kon. Fibromyalgie had ik al, maar nu kwamen daar angst- en paniekstoornissen bij. Depressiviteit en pijnen op de borst en heel mijn thorax.
Dat ik 2 x per ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht maar weken later kwam men erachter dat het het syndroom van Tietze was.
Dat ik na dit alles amper nog wat kon en dat een rolstoel onvermijdelijk was geworden. De angst- en paniekaanvallen waren heel erg. Absurde gedachtes namen de overhand en zorgden er zelfs voor dat ik het liedje “die zien we nooit meer terug” begon te zingen als mijn man naar zijn werk ging.
Hoe vaak ik hem heb moeten bellen dat hij naar huis moest komen omdat het foute boel was. Die zijn niet op 1 hand te tellen helaas.

Maar ook dat we in het voorjaar van 2005 op vakantie zijn gegaan. Dat we na 3 dagen weer naar huis zijn vertrokken omdat ik mij totaal niet veilig voelde. De angst- en paniek nam daar alleen maar toe. De reden was dat de slagboom in de avond dicht zou gaan tot de volgende ochtend. Hoe zou de ambulance dan naar het huisje kunnen komen als mijn man of mijzelf iets zou overkomen?
Het schuldgevoel wat daarna opkwam omdat ik mijn man zijn vakantie had ontnomen.

Dit alles kwam als een razende voorbij en opeens hoorde ik dat geluid. Een zoemend geluid, zachtjes maar het werd steeds harder. Zoem…zoem…zoem…
En daar was het……….opeens was het daar………..een geweldige mooie bol…….een bonk energie kwam er van af……mooie kleuren van voornamelijk blauw/paars met stralend wit!
Hij vloog op zijn zoemend geluid door de kamer richting mij. Ik ging rechtop in bed zitten en keek naar mijn man. Die sliep en had niets in de gaten. Ik durfde ook geen geluid te maken, stel je voor dat de energiebol dan zou verdwijnen.
Het kwam met een mooie schwung naar mij toe en ik draaide mijn hoofd ook zo dat ik hem echt helemaal kon volgen. Bij mijn hoofd hield de bol stil. Ik mocht hem even aanraken en op de dag van vandaag vind ik het nog steeds jammer dat ik hem niet even helemaal in mijn handen heb gehouden.
Ondertussen was mijn man toch wakker geworden en vroeg mij wat er was.
De energiebol had zijn weg al weer vervolgd richting raam. Ik zei tegen mijn man: kijk dan daar…moet je eens kijken hoe mooi….maar hij zag het niet…
En zo plotseling als de energiebol was gekomen, zo plotseling was hij weer verdwenen. Het geluid nog even achterlatend. Zoem…..zoem….zoem….

Later in het jaar ging het al beter met mij. De energiebol had zijn werk gedaan. Nee, de angst- en paniekstoornissen waren er nog wel. Mijn depressiviteit kwam en ging. Maar ik begon mijn angsten en paniek te omarmen, ze mochten er zijn. Het heeft lang geduurd eer ik ze echt onder controle had, maar dit was het begin van alles. Dit was ook het begin dat mijn gaves zich openbaarde, niet te snel maar ook niet te langzaam. Later kwam pas de versnelling.

Ik heb nog vaak heel veel mooie energiebollen mogen zien. Nee, niet die ene mooie helaas. Wel mooie doorzichtige die met bezieling door de kamer heen vlogen….zoem.

Dankbaar voor al het moois ben ik er zelf ook wat moois van gaan maken. Heden te dage alles onder controle, eigen spirituele praktijk, maar wel chronisch pijnpatiënt en heel erg moe. Maar dit pakken ze mij toch nooit meer af.

(©) Angela van der Ploeg
17 november 2014